Mana Dkk : มึง เออ มึงทำโดนัทเป็นมั้ย
ฉัน : โดนัทเหรอ เคยทำแต่นานมาแล้วล่ะ…
วันนั้นที่ได้รับแชทนั้นจากมานะ เพื่อนที่เรียนเด็คที่ศิลปากร ก็พลันเกิดความสงสัยในใจไม่น้อยว่าคนอย่างอีนี่เนี่ยนะ จู่ๆ จะอยากกินโดนัท…..
Mana Dkk ฟังคอนเสปเราเว่ย เราต้องทำโดนัทค่อนข้างเยอะ เพื่อให้สีมันต่างกัน อาจจะใส่ช็อกโกแลต ทอดนาน
ทอดไม่นาน ทอดสุก ทอดดิบ ถ่ายเอาแล้วเข้าคอม ดูดสี ใส่สีผสมอาหาร ไรงั้น
แล้วสุดท้าย ต้องทำฟอนต์ ตัวอักษรอังกฤษ
ความคิดในหัวแว่บแรกที่ฟังเธอคือ มึงจะบ้าเหรอวะ? เกิดมาไม่เคยเห็นคนพยายามเอาโดนัทมาทำฟอนต์
ฉันพูดจริงเรื่องที่เคยทำ และก็นานมาแล้วตั้งแต่ฝึกงานตอนปี1 ที่ชะอำ ตอนนั้นมีหน้าที่ปั้นโดนัทลงทอด ช่วงฝึกงานปีนั้นมีแต่งานครึ่งๆ กลางๆ จนจำอะไรแทบไม่ได้ ถ้าไม่โดนทักมาขอให้ช่วยงานนี้ ความทรงจำนั้นคงไม่ย้อนกลับมาอีกเลย
ฉัน: เอาสูตรนี้ไปดูก่อน นัดวันว่างมา ถึงวันนั้นค่อยว่ากัน (ว่าแล้วก็โพสลิงค์ไว้)
สูตรที่ฉันส่งให้เพื่อน ฉันก็ไม่ได้อ่านทำความเข้าใจเท่าไหร่ ในตอนนั้นพลางคิดแต่ว่ามันจะเวิร์คเหรอ? สิ่งที่มันอยากจะทำเนี่ย
Mana Dkk คอนเสปงานของเราที่หน้าปก จะเป็นคำที่เล่นจาก Do not เป็น Donut
เอาวะ 50: 50 ลองดูสักครั้งแล้วกัน…
เรากับมานะรวบรวมอุปกรณ์ ทั้งที่ซื้อและยังมีอยู่ในบ้าน โดนัทจริงๆ แล้วไม่ใช่ของทำยาก ก็เหมือนปาท่องโก๋ที่ทำขายกันเกลื่อน ที่ยากคือทำออกมาให้เป็นงานศิลปะ ซึ่งนักเรียนกุ๊กอย่างเราไม่ได้เข้าใจความคิดของเด็กสายดีไซน์เรื่องนี้มาก ตอนฟังเธอพูดยังพาลให้รู้สึกงงเล็กน้อย อาจจะเป็นอย่างที่เธอว่า ในวงการทำงานศิลปะในตลาดและการโฆษณา จะมีArt Director ที่เป็นคนจัดสเป็คควบคุมงาน กับ Worker ที่เป็นคนทำงานตามที่ถูกป้อนคำสั่งมาให้ทำ
สำหรับงานชิ้นนี้เราอยู่ฝั่ง worker แหงๆ (ฮา) ยินดีด้วยมานะ ในที่สุดเธอก็ได้เป็นอาร์ตไดสักที
จากโปรเซสสู่งานจริง
ทำโดนัท : โดยเราเอง
จัดภาพ ถ่ายภาพ รีทัช จัดหน้า: โดยมานะ
อย่างที่พวกคุณรู้กัน ไม่ว่าจะที่บ้านหรือตามร้าน หรือกระทั่งโรงแรมหรูหราห้าดาว ขั้นตอนในการทำอาหารก็ไม่ได้สวยหรูนัก ยิ่งความสวยสะอาดของครัวและพื้นที่ใช้สอยยิ่งไม่ต้องพูดถึง ตอนนวดแป้งก็แป้งเปรอะทั้งโต๊ะ ตอนทอดโดนัทก็น้ำมันกระเซ็น กระจายเป็นดวงทั้งโต๊ะทั้งพื้น ดูยังไงก็อยากจะส่ายหน้า
แต่พอมันถูกจัดภาพโดยคนที่รู้มุมกล้อง มีคอนเสปอยู่ในหัว และความฉลาดในการเล่นสี รู้จักนำเสนอ ขนมชิ้นเล็กน้อยจ้อยราคานี้จึงกลายเป็นของที่ดูสวยงามน่าค้นหา เป็นผลงานที่น่าสนใจ
ไม่ต้องถามว่าฉันรู้สึกอย่างไรที่มานะทำภาพชุดนี้เสร็จออกมา ตอนนี้ฉันอยากให้วิทยาลัยเราจ้างตากล้องมาถ่ายภาพอาหารหลังจากฉันจัดจานส่งให้อาจารย์จริงๆ คงจะเป็นภาพสะสมตลอดสี่ปีที่น่าจดจำกว่าภาพที่ถ่ายด้วยฟิลเตอร์อินสตาแกรมในกล้องมือถือมากนัก
อาจเพราะสาเหตุนี้ที่ทำให้ไม่เพียงพอที่โลกนี้ต้องการคนที่ทำอาหารเป็นเท่านั้น โลกยังต้องการดีไซเนอร์มือดีด้วย
ยินดีที่ได้มีส่วนร่วมในงานของเธอนะมานะ
-kia 16 มีนา 14
โฮรวๆๆ ขอบคุณมาก ฉันดูเป็นอาร์ตไดที่ยิ่งใหญ่มากขริงๆ
ภาพสวยน่ารักจริงๆ น่ากินขึ้นมาจมเลย
(เพิ่งได้มาอ่าน) เฮ้ยชอบคอนเซป! ตอนแรกไม่ได้อ่านเป็นโดนัทเลยอ่านเป็น Don’t การจัดวางภาพถ่ายกับการตกแต่ง ทำให้คำพูด Don’t let me go แม่มดูเหงาจริง ! ชอบอ่ะ //ว่าแต่มีคำถามนิดหน่อย สรุปเธอใช้อะไรทำเป็นฟอนต์?(ใช่พิมพ์ขาวๆนั่นไหม)
พิมพ์ขาวตัดด้วย บางอันปั้นเองเพราะมันไม่อยู่ทรง ยากนิดๆ กอดๆๆ